3P #bniorgyeom

(อิงวงนะคะ)
.
.
.
.
.


"ฮัลโหล พี่! เห็นคลิปในอินเตอร์เน็ตหรือยัง!!! ใช่ๆคลิปนั้นแหละ!!! พี่ถึงบ้านหรือยัง!! ออกมาเจอกันหน่อย!!"

ผมวางสายจากคนที่เพิ่งจะทำงานด้วยกันมาเสร็จหมาดๆ ตอนนี้ผมร้อนใจอยากหาพวกให้มาอยู่ทีมเดียวกัน เพราะเมื่อผมขึ้นรถมา แล้วเช็กอินเตอร์เน็ตอยู่ๆคลิปพี่จินยองถอดเสื้ออาบน้ำโชว์กล้ามก็ปรากฎหล่าอยู่เต็มไปหมด จริงอยู่ที่ในงานโชว์เคสจัสทูพี่มาร์คยังโทรหาพี่จินยองเปิดสปีกเกอร์โฟนให้พวกผมสองคนได้ยินเสียงให้ชื่นใจ เสียงที่เป็นกำลังใจให้ผมกับพี่แจบอมมาตลอด เสียงสดใสร่าเริงพูดจาเย้าแหย่ที่ผมแทบไม่ได้ยินเลยมาหลายวันแล้ว และหลังจากผมเห็นคลิป ผมก็ติดต่อพี่จินยองไม่ได้อีกเลย คงรู้ตัวแล้วว่าโดนทีมงานปล่อยคลิปตัวเองออกมา

.........


"เหอะ ตัวดีมั๊ยล่ะพี่แบบนี้น่ะ"

ผมยืนคลิปที่เซฟมาให้พี่แจบอมดู พี่เขาคงเห็นมาเป็นสิบๆรอบแบบผมเหมือนกัน เขาถึงยื่นโทรศัพท์คืนมาให้ผม

"นายโทรไปจินยองไม่รับใช่มั๊ย"

"ไม่รับ แล้วเขารับสายพี่หรือเปล่า"

"ไม่รับเหมือนกัน"

เสียงพี่แจบอมดูเศร้าซึมอย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่มีแววของความโกรธแฝงอยู่เลยแม้แต่น้อย แน่นอนแหละ พี่แจบอมน่ะ โอ๋พี่จินยองจะตาย อะไรก็ได้ ยังไงก็ยอม อะไรทำนองนั้น แต่กับผมมันไม่ใช่ไง พี่จินยองดื้อมาผมก็ต้องปราบให้อยู่หมัด

"พี่จะเอายังไง แบบนี้ผมไม่โอเค ไม่มีการบอกล่วงหน้า เรื่องจูบคราวก่อนก็ยังไม่ได้เคลียร์ เพราะพี่นั้นแหละ เลิกเข้าข้างพี่จินยองสักที!"

"แล้วจะให้ฉันไปดุจินยองรึไง นายก็รู้ว่าฉันไม่มีปัญญาหรอก แค่จินยอง...อ้อน ฉันก็แพ้แล้ว"

เวรกรรม คนหลงเมียมันมีอยู่จริง

"แต่ผมไม่ยอม คราวนี้ผมจะจัดการขั้นเด็ดขาด เอาให้รู้ไปเลยว่าการไปโชว์เนื้อหนังให้คนอื่นเห็นนอกจากเรา พี่จินยองจะต้องพบเจอกับอะไร"

"ฉันไม่.."

"ไม่ได้! พี่ต้องร่วมมือกับผม ตั้งสติ คราวนี้คนผิดต้องได้รับโทษ"

"ยูคยอมนาย..."

"เชื่อผม มันดีต่อเราทั้งหมด"

ผมยิ้มมุมปากร้ายๆให้พี่แจบอมหนึ่งที ก่อนจะก้มหน้ากดโทรหาคนที่น่าจะมีคีย์การ์ดหอเก่าอยู่

........

(Jinyoung)

"ขอบคุณครับพี่ ไว้พรุ่งนี้เจอกันครับ"

ผมบอกลาพี่เมเน่ที่มาส่งที่หอเช่นเคย แต่ก่อนที่ผมจะได้หมุนตัวเข้าไปในล็อบบี้ พี่เมเน่คนเดิมก็เรียกไว้ซะก่อน

"จินยอง นายอย่าลืมโทรหายูคยอมล่ะ นี่โทรมาหาพี่จนสายจะระเบิด ไม่รู้คลุ้มคลั่งอะไร"

"ครับ พี่กลับบ้านดีๆนะครับ ขอบคุณสำหรับวันนี้นะครับ"

ผมรีบบอกปัดไล่ให้พี่เมเน่รีบไป ก่อนที่จะโดนจับได้เรื่องความลับระหว่างคนในวง ใช่ครับ ความลับระหว่างคนในวง ที่มีแต่พวกเราเท่านั้นที่รู้

แต่บางทีความลับระหว่างผมกับอีกสองคน มันอาจจะไม่ลับอีกต่อไป เมื่อสองคนนั้นเริ่มหลุดออกสื่อกันบ่อยเหลือเกิน อย่างวันนี้ที่ผมลงโปรโมตจัสทูในไอจีเมื่อช่วงเช้า ทั้งยูคยอมและพี่แจบอมก็มาเม้นหัวใจสามดวงเหมือนเตี้ยมกันมา แล้วหัวใจสีแดงเนี่ยมันปกติที่ไหนกัน ใครเห็นเขาก็รู้กันหมด ไหนจะพี่แจบอมอีกที่ทำตัวมีพิรุธตอนที่พี่มาร์คโทรหาผม เจ้าคยอมก็ใช่ว่าจะทำนิ่ง หน้าตาก็เลิ่กลั่กพอกัน ผมดูออก แล้วคนดูเขาจะดูไม่ออกหรอ แต่ผมก็เข้าใจนะที่สองคนนั้นทำตัวไม่ถูกตอนที่ได้ยินเสียงผม ก็เพราะผมเล่นไม่รับสายเขาสองคนมาหลายวันแล้วน่ะสิ แล้ววันนี้พอพี่มาร์คโทรมา ผมดันรับทันที ก็ผมดูไลฟ์อยู่นี่หน่า ก็อยากให้กำลังใจบ้างนี่ แต่ผมมันติดถ่ายละครไม่ได้หยุดเลย นี่เราสามคนไม่ได้เจอหน้ากันมาเกือบสองอาทิตย์ได้มั้ง ผมคิดถึงพวกเขาจะแย่ แต่...ผมไม่กล้าไปเจอหรอก ก็ก่อเรื่องไว้ใหญ่โตเลย แค่จะเปิดโทรศัพท์ยังไม่กล้าเลย ยังไงขอให้ผ่านไปสักวันสองวัน สองคนนั้นคงหายเคืองผมลงบ้าง แล้วผมจะไปขอโทษพวกเขาเอง

"เฮ้ออ"

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อทิ้งตัวลงบนโซฟาในส่วนกลางของหอ ที่ตอนนี้มันกลายเป็นของผมคนเดียวไปซะแล้ว เมื่อเมมเบอร์ต่างทยอยย้ายหนีออกไปทีละคนสองคน แต่ก็ใช่ว่าจะไปแล้วไปลับ ทุกคนยังแวะเวียนกลับมานอนเล่นเป็นประจำ และขาประจำก็คงไม่พ้นใครไปได้ นอกจาก ลีดเดอร์ใจดีกับเจ้ามักเน่ขี้โมโห

"เฮ้อออออออออ"

พอคิดถึงก็รู้สึกผิด หรือว่าผมจะโทรไปยอมรับผิดแล้วขอโทษทั้งสองคนดี พี่แจบอมน่ะ ง้อไม่ยากเท่าไรหรอก เจ้าคยอมนี่สิ โมโหทีก็หัวฟัดหัวเหวี่ยงไม่เอาอะไรสักอย่าง ผมคงต้องเตรียมโกโก้ไปขอขมา เอ๊ะ ไม่สิ ตอนนี้ต้องเป็นอเมริกาโน่แล้ว เจ้าคยอมของผมโตแล้ว

"งั้นโทรหาพี่แจบอมก่อนล่ะกัน"

กึก!!!!

เสียงดังมาจากห้องเก่าพี่แจบอม คือผมแค่พูดคนเดียวเฉยๆ ไม่ได้อยากได้การตอบรับสักหน่อย

กึกๆ

เสียงยังดังไม่หยุด ความจริงคือพวกเรารู้ดีเรื่องเสียงในห้องพี่แจบอม มันดังแบบนี้เป็นปกติ และก็ไม่มีใครคิดจะเปิดเข้าไปเพื่อหาสาเหตุของเสียงนั้นด้วย ปล่อยให้มันดังแบบนั้นอยู่ทุกคืน ผมน่ะ ได้ยินทุกวันจนชิน ผมไม่ได้เชื่อเรื่องอะไรพวกนี้อยู่แล้วด้วยมั้ง

กึก!!!!!

แต่คราวนี้มันต่างจากทุกคืนยังไงชอบกล บรรยากาศมันแปลกๆตั้งแต่ผมเข้ามาแล้วแหละ ในตอนที่ผมหลับตาคิดอยู่ที่โซฟา แวบนึงผมก็รู้สึกเหมือนมีคนมอง ความรู้สึกมันบอกว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียว อยู่ดีๆขนผมก็ลุกเกลียวขึ้นมาซะงั้น ผมรีบคว้ากระเป๋าแล้วสาวเท้าเดินไปทางห้องผมอย่างไว และเมื่อผมเปิดประตูเปิดไฟในห้อง ภาพที่ผมเห็นแทบทำให้หัวใจผมหยุดเต้น น่ากลัวกว่าเจอผีซะอีก

คิมยูคยอมยืนไม่ห่างจากผมเท่าไรนัก ถัดไปบนเตียงคือพี่แจบอมนั่งอยู่ และยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร ยูคยอมก็เข้ามารวบรัดตัวผมจากด้านหลัง และตามมาด้วยพี่แจบอมที่ลุกขึ้นมารวบขาสองข้างของผมขึ้นไปเกี่ยวไว้ที่เอว ผมเองก็รีบกอดรัดพี่แจบอมเอาไว้เพราะกลัวตก เพราะแขนก็โดนรัดจนขยับไม่ได้

"นี่มัน..อะ..อื้ออ"

ผมยังไม่ทันได้พูดจนจบประโยค พี่แจบอมก็พุ่งเข้ามาประกบจูบกับผมแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย แถมยังดันทั้งผมและยูคยอมจนติดประตู กลายเป็นยูคยอมพิงประตู และผมพิงยูคยอมอีกที

แต่ว่าเมื่อกี้น่ะ แววตาพี่แจบอมเปลี่ยนไป

แววตาที่เคยอ่อนโยนหายไป รสจูบที่เคยนุ่มละมุนก็หายไป ตอนนี้มีแต่การบดจูบโดยใช้อารมณ์ ผมเจ็บปากไปหมด รวมถึงซอกคอ ลาดไหล่ที่เจ้าคยอมกำลังขบกัดอย่างสะใจนั้นด้วย เจ็บแสบแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แต่ปล่อยให้พี่แจบอมลุกล้ำเข้ามาดูดดึงลิ้นผมไปตามใจอยาก ปล่อยให้เจ้าคยอมขบเม้มสร้างรอยได้ตามใจชอบ

แกว๊กกกกกก

เสื้อยืดสีขาวที่ผมใส่ถูกกระฉากจนฉีกขาดด้วยฝีมือพี่แจบอม มีบางจุดที่โดนเนื้อผ้าบาดจนเลือดซิบ พี่แจบอมก็ทำแค่ใช้ปลายนิ้วสัมผัสเพื่อปลอบโยน

"พี่แจบอม.."

พี่แจบอมไม่มองหน้าผม และกลับไปสนใจฉีกกางเกงสแลคที่ผมชอบใส่จนขาดคามืออีกตัว

"เจ็บนะพี่แจบอม"

ผมร้องออกมาเป็นครั้งแรก แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครคิดจะสนใจผมเลยสักคน ยูคยอมยกมือข้างนึงมาล็อกหน้าผมให้หันไปหา ทำให้ผมได้เห็นหน้ายูคยอมชัดๆ ใบหน้าที่ไร้รอยยิ้มกับแววตาลูกหมามันดูไม่เข้ากันเลย ผมชอบเวลายูคยอมยิ้มให้ผมมากกว่า แต่คงไม่ใช่เวลานี้

ผมถูกยูคยอมช่วงชิงลมหายใจไปจนเกือบหมด จูบที่บ้าระห่ำแบบที่เจ้าคยอมของผมไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่มีที่ให้ผมได้พักหายใจ ยูคยอมตะโบมจูบผมไม่หยุด มันทั้งรุนแรงและร้อนแรงจนผมเริ่มควบคุมตัวเองไม่ไหว ผมหมดแรงอยู่บนตัวเขาทั้งสองคน แขนขาผมอ่อนปวกเปียกไม่มีแรงจะเกี่ยวรัดพี่แจบอมเอาไว้ ผมเกือบจะตกลงไปกระแทกกับพื้นถ้าไม่มีสองคนนี้โอบอุ้มผมไว้อยู่

ผมเห็นเขาสองคนสบตากันแวบนึงก่อนจะช่วยกันพาผมไปที่เตียง แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่ถูกปล่อยตัวให้เป็นอิสระ ยูคยอมคว้าเอาเศษผ้าที่พี่แจบอมฉีกขาดมามัดสองข้อมือผมผูกไว้กับหัวเตียง

"นี่..พี่ไม่ได้จะขัดขืนซะหน่อย ทำไมต้องมัดกันด้วย"

ผมจ้องมองเข้าไปในแววตาของยูคยอมเพื่อหาคำตอบ แต่สิ่งที่ผมได้คืนมาคือรอยยิ้มร้ายๆของเจ้าหมาคยอม กับคำพูดที่แสดงออกว่าเจ้านี่กำลังโกรธ

"ทำอะไรไว้ล่ะ ห๊ะ จินยอง ไปทำอะไรไว้!"

เจ้าเด็กนี่ เวลาโกรธทีไร ไม่เรียกพี่ทุกที เรียกจนติดไปแล้วด้วยมั้ง เผลอเรียกผมแค่ชื่อหลายทีแล้วนะ ถ้ามือไม่ถูกมัดผมละอยากจะฟาดหลังเจ้านี่สักที

"ก็มันเป็นงานไง ไม่เข้าใจหรอ นี่กำลังงี่เง่าอะไรกันอยู่"

ผมพูดใส่ยูคยอมแต่ประโยคหลังก็หันไปทางพี่แจบอมที่กำลังคร่อมอยู่บนตัวผมด้วย

"งี่เง่าหรอ ใครกันแน่ที่งี่เง่า ไหนบอกมีอะไรจะบอกไง เรื่องนี้มันควรบอกพวกเราไม่ใช่หรอจินยอง"

"จะบอกไม่บอก สุดท้ายก็เป็นแบบนี้กันอยู่แล้วไม่ใช่รึไง"

ผมยังเถียงกับยูคยอมไม่เลิก เอาจริงๆผมน่ะรู้สึกผิดมากเลยนะ แต่ก็เจ้าคยอมมันขึ้นเสียงใส่ผมก่อนนิ

"จินยองไม่รู้หรอ ว่าอะไรคือสิ่งที่พี่หวงที่สุด"

พี่แจบอมเอ่ยถามในขณะที่ผมกำลังเถียงกับเจ้าคยอม เสียงพี่แจบอมซึมมาก ผมรีบหันไปหาพี่แจบอมแล้วรีบตอบคำถามเขาทันควัน

"รู้สิ จินยองไง พี่หวงจินยองที่สุด"

แววตาพี่แจบอมกลับมาอ่อนโยนอีกครั้ง พี่แจบอมยิ้มบางๆให้ผมก่อนจะก้มลงไปไล่จูบรอยแผลที่โดนเนื้อผ้าบาด และเมื่อริมฝีปากอุ่นๆของพี่แจบอมสัมผัสลงไปบนผิวของผม ผมก็เผลอร้องครางหวิวอย่างห้ามไม่อยู่

"อา..พะ...อื้ออออ"

เจ้าคยอมช่วงชิงลมหายใจผมไปอีกครั้ง ปากผมถูกปากเจ้าคยอมบดเบียด หน้าอกหน้าท้องผมถูกพี่แจบอมทั้งจูบทั้งลูบไล้ ผมยิ่งครางใส่ปากเจ้าคยอม

"รู้ว่าพวกผมหวง ทำไมยังไปโชว์แบบนั้นให้คนอื่นเห็นอีก"

ยูคยอมพูดชิดริมฝีปากผม พูดจบก็งับเข้าที่ปากเจ่อๆของผมแรงๆอีกที

"อย่างน้อยจินยองก็น่าจะบอกพวกพี่ก่อน พี่ไม่ได้จะห้าม แต่มารู้มาเห็นเองแบบนี้ มันก็อดที่จะโกรธไม่ได้น่ะสิ"

พี่แจบอมพูดไปก็ใช้ปลายนิ้วไล้ไปตามผิวของผม ไล้วนไปมาจนผมสยิวไปทั้งร่าง เจ้าคยอมก็ดูดดึงขบเม้นซอกคอผมจนเจ็บ แต่มันก็รู้สึกดี ผมยังเอียงคอให้เจ้าคยอมเข้าถึงได้ถนัด รู้ดีว่าดูดแรงขนาดนี้ คงได้เป็นรอยเต็มคอแน่ แต่ผมไม่ได้อยู่ในสภาพที่จะท้วงอะไรได้ เลยปล่อยให้ทั้งคู่ร่วมกันสร้างรอยแดงม่วงไปทั่วตัวผม


หลังจากที่มีผมคนเดียวที่ชีเปลือยอยู่บนเตียง พี่แจบอมกับเจ้าคยอมก็ผลัดกันลุกไปถอดเสื้อผ้าทีละคน โดยไม่ปล่อยให้ผมนอนหนาวอยู่คนเดียวบนเตียง

"พี่แจบอม จินยองขอโทษนะ หายโกรธจินยองเถอะนะ"

ผมถามพี่แจบอมที่ถอดเสื้อผ้าเสร็จแล้วลงมานอนข้างผมสลับกับยูคยอมที่ลุกขึ้นไปถอดเสื้อผ้า และคำตอบของพี่แจบอมก็คือรสจูบที่อ่อนโยนที่สุดสำหรับวันนี้ จูบที่ค่อยๆละเมียดริมฝีปากผมทีละนิด สัมผัสแล้วละออก พี่แจบอมทำแบบนี้นั้นก็หมายความว่าเขาไม่ได้โกรธผมแล้ว ก็เหลือแค่เจ้าตัวสูงที่ยืนแก้ผ้าตาเขียวอยู่ข้างเตียง

"ใจอ่อนอีกแล้วนะพี่แจบอม"

เจ้าคยอมลงมานอนแนบข้างผม พี่แจบอมนอนซ้าย เจ้าคยอมนอนขวา ผมกับพี่แจบอมยังไม่เลิกจูบกัน เจ้าคยอมเลยเข้าทางซอกคอผมแทน พอพี่แจบอมละจากปากผมไปหาคอ ผมถึงได้หันมาง้อคยอมบ้าง

"พี่ขอโทษ คราวหน้าจะไม่ทำอีกแล้ว"

"ไม่มีคราวหน้า"

"คยอมอ่า"

"จบจากโปรโมตนี้ผมกับพี่แจบอมจะสลับกันไปเฝ้า"

"แต่ว่า.."

"ไม่มีแต่ ผมไม่สนหรอกว่าใครจะมองยังไง ผมสนแค่ว่าไม่อยากให้จินยองที่เป็นของผม ไปโชว์เรือนร่างให้คนอื่นเห็นอีก"

อยู่ดีๆก็จริงจังขึ้นมาเฉยเลย น้ำเสียงดุอย่างงี้ผมรู้สึกว่าไม่ควรเถียง

"ก็ได้ สรุปว่าหายโกรธกันแล้วนะ"

"จินยอง พี่ขอโทษนะ เจ็บรึป่าว"

พี่แจบอมถามแล้วก็ลูบแผลผมไปด้วย

"เจ็บซี่ ทำไมพี่แจบอมต้องดุจินยองด้วยล่ะ เจ้าคยอมมันให้ทำใช่มั๊ย"

ใช่แหละ ไม่ต้องบอกก็รู้ พี่แจบอมของผมน่ะใจดีจะตาย ไม่มีทางป่าเถื่อนแบบนั้นหรอก

"พี่แจบอมก็อยากรุนแรงกับพี่บ้าง ไม่รู้หรอ"

"อย่ามา นายนั้นแหละ ที่ชอบรุนแรง"

"เถียงเข้าไปเถอะ เดี๋ยวก็รู้"

อยู่ดีๆพี่แจบอมกับเจ้าคยอมก็ยกขาผมขึ้นไปพาดช่วงเอวของทั้งสองคนละข้าง สภาพผมเลยเหมือนกำลังขึ้นขาถ่างตรวจภายในในห้องสูติเลย

"อะไรกัน นี่เตี้ยมอะไรกันมา"

ไม่มีใครตอบผมสักคน เพราะแต่ละคนมุดหน้าหายเข้าไปในซอกคอผมทั้งคู่ โลมเลียดูดดึงจนผมแทบหน้ามืด ปกติไม่เคยต้องมาเจอพร้อมกันสองคนแบบนี้ ทุกทีพี่แจบอมกับยูคยอมจะผลัดกันมาหา ผมก็ไม่รู้ว่าเขาจัดคิวกันยังไง แต่เขาก็สลับกันมาจนผมไม่ทันได้คิดถึงอีกคนเลย แถมยังไม่เคยมีปัญหากันสักครั้งเลยด้วย ผมเองก็ไม่มี ผมรักพวกเขาเท่ากัน คิดถึงพวกเขาเท่ากัน แต่ผมไม่เคยคิดถึงการรับมือตอนพวกเขามาพร้อมกันแบบนี้

ผมกำลังหลับตารับสัมผัสจากซ้ายและขวา มือพี่แจบอมกับยูคยอมค่อยๆลูบไล้ร่างกายผม เม็ดยอดอกถูกบดขยี้พร้อมกันสองข้าง ผมบิดเร่าร่างกายทุรนทุรายกับความเสียวซ่านที่มันทำให้ตัวผมสั่นไปหมด

มือหนาๆติดสากสองข้างไล้ลงไปเรื่อยๆ มือหนึ่งหยุดพักอยู่ที่แก่นกายตัวผม ค่อยๆเริ่มรูดรั้งขึ้นลงเชื่องช้า สัมผัสแผ่วเบาผมจำได้ ผมครางชื่อเจ้าของมือให้ช่วยขยับเร็วขึ้น

"อาา พี่แจบอมอ่า จะ..จินยองง อาา"

อกเปลือยเปล่าที่ถูกปล่อยว่างมาสักพัก ถูกพี่แจบอมโลมเลียไปทั่ว วนจนมาถึงเม็ดยอดอกที่มันเต่งตึงชูชันมาตั้งแต่ตอนถูกปลายนิ้วบดขยี้แล้ว ตอนนี้มาโดนปลายลิ้นพี่แจบอมปัดป่ายไปมาก่อนจะดูดกลืนกินจนผมต้องแอ่นอกขึ้นตามปากพี่แจบอมเพราะไม่อยากให้ปากพี่แจบอมหลุดออก

ส่วนมืออีกข้างของอีกคน ไล้ไปทั่วหน้าขาถึงขาด้านในจนถึงเนื้อสะโพกก็บีบขย่ำจนผมกลัวว่ามันจะเขียว พอบีบขย่ำจนพอใจปลายนิ้วก็ไล่ไปถึงช่องทางที่มันเต้นตุ้บๆมาได้สักพักเพราะโดนเล้าโลมมานานพอดู

"อื้อออ ยูคยอมอ่าา"

เมื่อปลายนิ้วแรกสอดใส่เข้าไปในช่องทางที่มันเอาแต่จะแน่นอยู่ตลอด ยูคยอมที่พอใจตอนผมครางชื่อเขาก็ก้มลงมาดูดเลียยอดอกผมอีกข้างตามพี่แจบอม ผมนอนหลังไม่ติดพื้น เพราะมันเสียวจนอยู่เฉยไม่ได้ ผมดิ้นพร่านไปทั่ว มันทรมานแต่มันก็สุขสม ผมรู้สึกเหมือนจะคลั่งตาย เมื่อต้องรับสัมผัสจากทุกทาง ทั้งช่วงหน้าช่วงหลังและช่วงบน

พี่แจบอมเร่งจังหวะรูดรั้งพร้อมกับยูคยอมที่เพิ่มนิ้วเข้าไปแล้วเร่งให้เป็นจังหวะเดียวกันกับพี่แจบอม ตัวผมหลับตากัดปากแน่น เมื่อท้องน้อยมันโหวงมันเสียวจนผมกลั้นไว้ไม่ไหวแล้ว สุดท้ายก็ปลดปล่อยคามือพี่แจบอม

ผมยังนอนหอบตัวโยนเหมือนไปวิ่งมาสิบรอบ แต่ดูท่าสองคนนี้คงไม่คิดจะปล่อยให้ผมได้หายใจ นิ้วเจ้าคยอมยังอยู่ในช่องทางของผม ยังขยับเข้าออก เร็วสลับช้า แต่ที่ทำให้ผมต้องหน้ามืดจะเป็นลมก็เมื่อพี่แจบอมค่อยๆยัดนิ้วสอดเข้าไปในช่องทางของผมอีกคน

ผมครางไม่เป็นศัพ ดิ้นพร่านจนพี่แจบอมต้องขึ้นมาจูบปลอบ แต่มันคือจูบอาบยาพิษ พี่แจบอมเพิ่มนิ้วเข้าไปในขณะเดียวกันเจ้าคยอมก็เร่งจังหวะอีก ผมหน้ามืดจริงๆ มันวูบโหวงไปหมด เสียงครางผมถูกพี่แจบอมกลืนหายไปในโพรงปาก

จังหวะรวดเร็วของช่องทางหลังทำเอาสมองผมเบลอ ครางชื่อสลับสับสนไปหมด จนในนาทีที่ปลายหัวแก่นกายของผมกระตุก น้ำสีขาวพุ่งออกมาเป็นระลอก ช่องทางหลังถึงได้สงบลง

ผมหมดแรงแล้วจริงๆ ทิ้งตัวทิ้งขานอนแบะอยู่บนเตียง ผมไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตามาต่อว่าสองคนที่ใจร้ายกับผมเหลือเกิน กะจะเอาให้ตายกันเลยหรือไง

ในขณะที่ผมกำลังจะหลับ ช่องทางก็ถูกรบกวนอีกครั้ง ด้วยสิ่งที่ใหญ่กว่าแข็งกว่าและอุ่นกว่านิ้วหลายเท่า จากที่ไม่มีแรงผมกลับเบิกตาโพร่ง มองดูสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นบนร่างกาย แต่สิ่งที่เห็นคือเจ้าคยอมที่คร่อมหน้าผมอยู่ จ่อปากผมด้วยอะไรที่มันใหญ่กว่าปากผมซะอีก ผมแกล้งสบัดหน้าหนี เจ้าคยอมถึงได้เอาของมันฟาดปากผมให้ ผมเลยต้องกลืนกินเจ้าคยอมน้อยไปอย่างเต็มใจ

ใช่แล้วเต็มใจแหละ พอได้กินเข้าไปเรี่ยวแรงผมมันก็กลับมา ผมขยับปากรูดรั้งแข่งกับพี่แจบอมที่กำลังกระแทกกระทั้นผมอยู่ด้านล่าง รวดเร็วจนเจ้าคยอมซี้ดปาก พี่แจบอมก็ครางฮึมฮัมอยู่ในลำคอ ผมเองก็เสียวสะท้านสุดๆ พวกเรากำลังจะเสร็จ

"ยูคยอม!"

แต่อยู่ดีๆพี่แจบอมก็เรียกยูคยอมแบบเสียงกระท่อนกระแท่น พี่แจบอมก็คงใกล้แล้ว เจ้าคยอมก็เหมือนกัน หน้าแดงขั้นสุด พร้อมปลดปล่อยแน่ๆ แต่พอพี่แจบอมเรียก ทั้งคู่ก็ดึงแก่นกายออกไปจากตัวผมซะงั้น ผมวูบโหวงเหมือนตกเหว แต่ก็แค่วิเดียวเท่านั้น เมื่อทั้งคู่สลับตำแหน่งกัน เป็นพี่แจบอมอยู่บนหน้าผม และเจ้าคยอมไปอยู่ด้านล่างแทน และดูเหมือนการทำยูนิตด้วยกันจะทำให้ทั้งคู่รู้จังหวะกันและกัน เพราะทั้งสองคนใส่เข้ามาในตัวผมพร้อมกันทั้งล่างและบน คยอมคำรามลั่นแบบไม่กลั้นเสียง พี่แจบอมก็ซอยสะโพกใส่ปากผมถี่รัว พร้อมซี้ดปากไปด้วย

ผมเองก็ครางอยู่ในลำคอพร้อมบดสะโพกเข้าหาเจ้าคยอมไปด้วย คราวนี้สติผมจะหลุดจริงๆแล้ว ความเร็วแบบจับไม่ได้นี่คืออะไร คยอมซอยถี่ยิบเข้าหาช่องทางผมกระแทกเข้าจุดกระสันผม ปลายเท้าผมลอยจิกเกร็งในอากาศ เพราะเจ้าคยอมยกขาผมพาดบ่าไม่รู้ตอนไหน

พี่แจบอมก็ใช้มือขยุ้มผมผมไว้ ขยับหัวผมให้รับของพี่เข้าออกๆ ถี่เร็วไม่แพ้กัน จนสองคนครางลั่นอย่างกับสัตว์ป่าก่อนที่เราทั้งสามคนจะปลดปล่อยมันออกมาพร้อมกัน

ช่องทางผมบีบรัดเจ้าคยอมจนครางไม่เลิก พี่แจบอมก็ปล่อยคาปากผมจนล้นเยิ้มออกมา ผมกลืนกินไปบางส่วน ที่เหลือพี่แจบอมจัดการทำความสะอาดให้หมดเลย

คราวนี้ผมไม่มีแรงเหลือแล้วจริงๆ ผมหลับตานอนนิ่ง ซบแขนที่ถูกผูกเอาไว้

"เดี๋ยวพี่แก้ให้นะ"

แขนผมถูกปล่อยให้เป็นอิสระ แต่ผมหมดแรงที่จะดึงแขนลงมาไว้ข้างตัวดีๆ ก็เป็นพี่แจบอมที่จัดแจงท่านอนให้ผม ส่วนเจ้าคยอมพอถอดถอนออกไป ก็ไม่รู้ไปไหน ผมไม่ไหวที่จะลืมตามองหา จนเมื่อมีสัมผัสเย็นๆแตะลงบนร่างกาย ถึงได้รู้ว่าเจ้าคยอมคงไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้

"เหนื่อยมากเลยใช่มั๊ย ขอโทษนะครับ"

ผมลืมตามองเจ้าคยอมที่กำลังขอโทษผมอยู่

"ขอโทษทำไมกัน พี่ก็ผิดจริงๆนี่นา"

"ถึงอย่างนั้นก็ต้องขอโทษ ผมทำพี่เหนื่อยอ่ะ ผมผิดเอง ที่โมโหจนหน้ามืด ยุพี่แจบอมให้มาทำแบบนี้กับพี่ พี่อย่าไปว่าพี่แจบอมเลยนะ"

"พี่ก็ผิด ที่ไม่ยอมห้ามยูคยอม จินยองอย่าไปโกรธยูคยอมเลยนะ"

ผมมองหน้าพี่แจบอมสลับกับยูคยอม ผมยิ้มให้พวกเขาก่อนจะอ้าแขนให้พวกเขาลงมานอนด้วยกัน

สองคนขยับจะลงมานอนด้วย แต่กลับจับผมพลิกขึ้นไปนอนคว่ำบนตัวพวกเขาสองคนแทน

"เมื่อกี้..จินยองอึดอัดมั๊ย"พี่แจบอมถาม

"พี่ไม่ชอบหรือเปล่า"ยูคยอมถาม

"ทำไมจะไม่ชอบล่ะ เมื่อกี้น่ะ จินยองไม่รู้สึกว่าโดนลงโทษเลยนะ รู้สึกเหมือนได้รางวัลมากกว่า"

"รางวัล?"สองคนเอ่ยแบบสงสัยขึ้นมาพร้อมกัน

"ก็ใช่น่ะสิ ได้มานอนกอดทั้งสองคนพร้อมกันแบบนี้ ดีจะตาย จินยองมีความสุขมาก"ผมหันไปหอมแก้มพี่แจบอมหนึ่งที

"แล้วจินยองก็ชอบมาก"และหันมาหอมแก้มเจ้าคยอมอีกหนึ่งที

"หรือสองคนไม่ชอบ"คราวนี้ผมถามบ้าง

"ชอบสิ!"สองคนตอบออกมาพร้อมกันเป๊ะ แถมยังหอมแก้มผมคนละข้างพร้อมกันอีก

"แต่ถ้ามีคราวหน้าอีก พี่จะโดนหนักกว่านี้นะ"ยูคยอมว่าก่อนจะหันไปพยักหน้ากับพี่แจบอม พี่แจบอมก็พยักหน้ารับ แล้วทำตาดุๆใส่ผม

"จะโดนอะไรหรอ"ผมถามกลับยียวน

"โดนยัดเข้าไปพร้อมกันสองอันเลย"และก็เป็นอีกครั้งที่พี่แจบอมและยูคยอมตอบพร้อมกันเหมือนเตี้ยมกันมา

"งั้นต้องไปบอกผู้กำกับให้เพิ่มบทแล้วล่ะ จะถอดอีกบ่อยๆเลย"

"จินยอง!"

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ"

และผมก็โดนผู้ชายตัวโตกว่าผมสองคนรุมฟัดผมก่อนนอน ขอบคุณทีมงานละครนะที่ลงคลิปนั้น คืนนี้ผมเลยได้นอนอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายสองคนนี้พร้อมกัน
.
.
.
.
.
.
.
END